Εάν δεν συνεννοηθούν τα κόμματα θα τα... καταπιεί η «γενιά Z»

Διαβάζω προσεκτικά τις μετά την ΔΕΘ δημοσκοπήσεις. Ο καθένας κάνει τις εκτιμήσεις του. Μερικοί χαμογελούν, άλλοι προβληματίζονται και κάποιοι προσπαθούν να καταλάβουν το τι γίνεται. Γιατί το βέβαιο είναι ότι εάν παραμείνει η κατάσταση έτσι, κανένα κόμμα μόνο του δεν θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση.

Άρα κάποια στιγμή πέρα και πίσω από τις επιδιώξεις τους πρέπει να καταλάβουν ότι πρέπει να δημιουργήσουν «γέφυρες» ώστε να μπορούν να συνομιλήσουν. Διότι πέρα από τις όποιες πολιτικές τους διαφωνίες, εκτιμήσεις, συμπεριφορές και προγράμματα, έχουν καταφέρει οι αρχηγοί να μην μπορούν να μιλήσουν μεταξύ τους. Οι πολίτες εδώ και καιρό στέλνουν όχι απλώς σινιάλα, αλλά ηχηρές καμπάνες.

Είτε με την τεράστια αποχή τους στις αυτοδιοικητικές εκλογές, όπως και στις ευρωεκλογές είτε με την μετακίνησή τους στην «γκρίζα ζώνη», η οποία χαλαρά είναι το δεύτερο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, έχουν στείλει το μήνυμα. Αλλά τα κόμματα μέσα στον ανταγωνισμό τους, κάνουν πως ούτε ακούν ούτε βλέπουν τι σκέφτεται και τι λέει ο κόσμος.

Και δική μας δουλειά, μεταξύ άλλων, είναι να τους μεταφέρουμε την αίσθηση που υπάρχει σε μια κοινωνία που δείχνει ότι ψάχνεται και σε μια νέα γενιά που βλέπει τα όσα συμβαίνουν στο Νεπάλ, αλλά και σε άλλα σημεία του πλανήτη και όχι μόνο δεν τα καταδικάζει αλλά γοητεύεται από αυτά. Εάν λοιπόν δεν καθίσουν σοβαρά να δουν το πρόβλημα και να σκεφτούν πως θα το αντιμετωπίσουν τότε στις κάλπες θα βρεθούν μπροστά σε μεγαλύτερη έκπληξη από αυτή που ένιωσαν στις κάλπες του 2024.

Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα πολιτών που παραμένει σιωπηλή ή που άλλα λέει στις δημοσκοπήσεις και άλλα σκέπτεται να πράξει. Και όσο τα κόμματα λειτουργούν με όρους του χθες, χωρίς διάθεση συνεννόησης, λειτουργώντας αυτάρεσκα και μοναχικά, τόσο το ποτάμι από κάτω θα φουσκώνει αναζητώντας μια διέξοδο.

Εύχομαι να πέφτω έξω, αλλά πέρα από τα όσα καταγράφονται, ο αντισυστημισμός είναι εδώ και παραμονεύει να εκφραστεί με ηχηρό τρόπο. Όσο δε τα αδιέξοδα μεγαλώνουν και η οργή παραμένει υπόκωφη, με αποτέλεσμα να μην καταγράφεται και όσο τα κόμματα γκρεμίζουν γέφυρες με ρητορικές «διχασμού», τότε η έκπληξη του αντισυστημισμού θα δημιουργεί δικές της δυναμικές και το μόνο που θα αναζητά θα είναι το πρόσωπο που θα την εκφράσει. Και αυτό το πρωτόγνωρο κύμα στην κοινωνία, λειτουργεί οριζόντια και γκρεμίζει ιδεολογικά, κομματικά ή άλλα «τείχη».

Το σημείο «μηδέν» της περιβόητης γενιάς Z είναι πολύ κοντά και όσο αυτοί οι νέοι πολίτες δεν πιστεύουν τίποτα, δεν ελπίζουν σε τίποτε παραμένουν εκτός, δικαίως ή αδίκως ελάχιστη σημασία έχει, τα επίχειρα θα τα πληρώσουμε άπαντες. Με πρώτα τα κόμματα που επιμένουν να μην «μιλάνε» μεταξύ τους και να διαβάζουν τις μετρήσεις, με βάση τις επιθυμίες τους και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας.